Ik begrijp ze vaak niet. Mensen die om negen uur naar hun werk gaan, om vijf uur thuiskomen en pas dan beginnen met leven. Werk moet, alles erbuiten is leuk. Een beetje zonde lijkt me dat van die ongeveer veertig uur per week die je werkt. Behalve dat het geld oplevert, beleef je er geen plezier aan.
Na het lezen van
Ode aan de arbeid van Alain de Botton begrijp ik het iets beter. Werk is gewoon een vorm van overleven, ook als je rechte chocoladelijntjes op koekjes moet spuiten of de vloer in een tandpastatubedopjesfabriek moet vegen.
En dit tikte ik er verder over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten