Cursus

Volgende week begint mijn fotocursus. Als ik daarna net zulke mooie foto's kan maken als onderstaande, ben ik erg tevreden.


Note to self: vierkante uitsnedes maken = mooi.

Dode bomen

Het gaat niet goed met de betaalde kranten. Het aantal abonnees loopt al jaren terug, jongeren halen hun informatie vooral van internet.

Na 149 jaar en 311 dagen verscheen gisteren ook de laatste Rocky Mountain News. Daarover werd onderstaande documentaire gemaakt.

Mooi moment: als de redacteuren in de Newsroom horen dat hun krant in de verkoop gaat, maken velen aantekeningen op een notitieblokje. 'It's in their DNA', legt een journalist uit.


Final Edition from Matthew Roberts on Vimeo.

En voor wie nog twijfelt aan Twitter: deze docu werd me getipt door @jaapdenouden en @emeel. Via Twitter dus.

Kast

Echt heel childproof is het niet, het Maison à Bordeaux dat Rem Koolhaas ontwierp. Maar met zo'n boekenkast zou ik dat op de koop toenemen.



Hoewel ik overigens ook nog steeds best trots ben op mijn zelfgeknutselde exemplaar.

Diplomaat

Dat Rubens naast de vele duizenden schilderijen die hij maakte ook actief was als diplomaat, leerde ik van de documentaireserie Great Artists. In afleveringen van nog geen half uur leer je van Tim Marlow vrij veel over de bekendste kunstschilders. In schril contrast tot Rubens staat bijvoorbeeld Johannes Vermeer, met aanzienlijk minder productie en nauwelijks succes toen hij nog in leven was. Volgens zijn vrouw stierf hij van ellende.

Scheiding

Advocaat Kenneth Starr wil 18 duizend homohuwelijken in Californië ongedaan maken op basis van Proposition 8. Hem ongelijk geven kan hier.


"Fidelity": Don't Divorce... from Courage Campaign on Vimeo.

Tweeling

Vandaag maakten de Jakhalzen in DWDD een item over iets met Knevel en een reformatorisch dorpje. Ik luisterde niet echt, want ik zocht naar de clip van het liedje dat als achtergrondmuziek fungeerde. Mijn lief - erg bij de tijd - liet die namelijk laatst aan mij horen en zien. Mooie clip en mooie meisjes (juist ja, lesbische tweelingzusjes uit Canada).

Rio

Veel mensen in mijn omgeving zijn een of meerdere keren voor langere tijd op reis geweest. Ik nooit. Mijn langste reis qua tijd was iets meer dan twee weken naar Sardinië, mijn verste reis was naar Istanbul.
En nooit heb ik de behoefte gehad om veel langer en veel verder te gaan. Ik hou van mijn huis, mijn boeken, mijn joggingbroek en mijn lief en hoef dat allemaal niet zo lang achter te laten. Noem het saai, noem het burgerlijk: ik vind het relaxed.

Maar drie weken met vriendinnetje M. naar Brazilië, onder andere voor een bezoekje aan vriendinnetje Sj. die daar woont, is toch wel erg verleidelijk. Peanuts voor de gemiddelde wereldburger, maar ik ben alvast aan het zenuwen.



Van Sj. heb ik overigens nog geen officiële welkomtoestemming. Hopelijk snel.

Update: toestemming is binnen. Ik citeer: "sorry babe voor de late reactie, maar NATUURLIJK mag jij ook komen!! hoe durf je het te vragen??!"

Ben

Tot twee minuten geleden had ik Ben Harper nog nooit gezien. Wel heb ik zo'n miljoen keer She's only happy in the sun van hem gehoord.



Met dank aan G., die het mij drie/vier/vijf jaar geleden voor de eerste keer liet horen.

Wakker

Hoelang kan Hilversum nog zonder het andere geluid van Wakker Nederland? Dat vraagt Telegraafhoofdredacteur Sjuul Paradijs aan het einde van het tergende promotiefilmpje voor de omroep die tegengas moet geven aan het linkse Hilversum.

Het antwoord op die vraag kop ik graag in: nog heel lang.

En dat bevestigde Paradijs met zijn optredens bij Pauw & Witteman en bij de Jakhalzen in DWDD.

Pijn

Ik vind pijnboompittenboom een mooier woord dan pijnboom.

Werk

Ik begrijp ze vaak niet. Mensen die om negen uur naar hun werk gaan, om vijf uur thuiskomen en pas dan beginnen met leven. Werk moet, alles erbuiten is leuk. Een beetje zonde lijkt me dat van die ongeveer veertig uur per week die je werkt. Behalve dat het geld oplevert, beleef je er geen plezier aan.

Na het lezen van Ode aan de arbeid van Alain de Botton begrijp ik het iets beter. Werk is gewoon een vorm van overleven, ook als je rechte chocoladelijntjes op koekjes moet spuiten of de vloer in een tandpastatubedopjesfabriek moet vegen.


En dit tikte ik er verder over.

Zus

Dankzij E. (ook een beetje mijn zus) leerde ik Antony and the Johnsons kennen. In onze flat in Overvecht werd dit nummer meer dan eens gedraaid, net zolang tot we allebei in een hoekje zaten te sippen.

Goud

Spelfouten

Ik hou er niet van: spelfouten. Als ik ze zie krimpt mijn maag en staan mijn tenen krom(mer). Krimpender en krommer wordt het als ik ze zelf maak. Ik ben daar dagen van ondersteboven en al die tijd blijft het schaamrood op mijn kaken staan.

Laatst had ik in een artikeltje voor NUzakelijk.nl het automerk Porsche verkeerd geschreven. De s ontbrak en dat was voor een lezer aanleiding om aan te nemen dat ik waarschijnlijk nog nooit in een Porsche had gezeten, noch er een van dichtbij had gezien. Hij had gelijk, zo mailde ik hem terug. Maar zelfs dat is geen reden om het verkeerd te schrijven, vind ik.

Copytijgers had de Porche [sic] niet opgemerkt, maar veel andere dingen wel. Waaronder dit:

Oma B.

De oma van vriendin M. overleed zaterdagochtend. Dat is natuurlijk verdrietig, maar oma wilde graag haar man achterna. Die was achttien dagen eerder gestorven. Opa en oma B. waren bijna zeventig jaar bij elkaar geweest.

M. vertelde dat oma in een weeshuis was opgegroeid. Als achttienjarig dienstmeisje had ze daarna een tijdje bij 'de dichter Kloos' gewerkt. Oma vond de dichter en zijn vrouw erg lieve mensen, onder meer omdat ze er boter op haar brood kreeg.

Minder leuk was dat oma altijd erg stil moest zijn daar in huis, terwijl ze zo van zingen hield. Dichter Kloos moest namelijk nadenken. Steeds als ze langs zijn kamer liep zag ze hem met zijn handen voor het gezicht zitten.

Oma ging al snel ergens anders werken. Die stilte vond ze maar niets.

Sonnet

Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten,
En zit in 't binnenst van mijn ziel ten troon
Over mij zelf en 't al, naar rijksgeboôn
Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten.

En als een heir van donkerwilde machten
Joelt aan mij op en valt terug, gevloôn
Voor 't heffen van mijn hand en heldere kroon:
Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten.

-- En tóch, zo eindloos smacht ik soms om rond
Úw overdierb're leên den arm te slaan,
En, luid uitsnikkende, met al mijn gloed

En trots en kalme glorie te vergaan
Op úwe lippen in een wilden vloed
Van kussen, waar 'k niet langer woorden vond.

Willem Kloos (1859 - 1938)

Gekneveld

'Je kunt een orthodox christen zijn en toch denken dat de aarde niet duizenden jaren geleden in zes keer 24 uur is geschapen', zo verklaarde Andries Knevel in het televisieprogramma 't zal je maar gebeuren.

Je kunt je afvragen of het een hele slimme zet was van de EO-coryfee om die visie op deze manier naar buiten te brengen. Maar stoer was het in elk geval wel.

Benieuwd of Brigitte Kaandorp nu nog steeds zo over Andries Knevel denkt.

Eeuwig

Vannacht zag ik het laatste stukje van Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Een bizar verhaal, maar een erg mooie film. En ja, dat ik dat vind komt vast ook doordat het de tweede film was die ik zag met mijn lief.

Nekschot

Het lijkt mij erg grappig als achter het pseudoniem Gregorius Nekschot bijvoorbeeld Andries Knevel schuilgaat. Of André Rouvoet.

Trein

Gisteren speelde ik met de glossyposse Ticket to Ride. In een bloedstollende wedstrijd werd ik uiteindelijk een middenmoter. De vraag is dan: is Ticket tot ride ook als je niet wint nog een leuk spel? Dat is.
Dus misschien ga ik het wel kopen. Of anders coach J. bellen.

Fluisteren

Zuslief wilde dat Softly whispering I love you haar zou begeleiden bij haar entree in de trouw- annex bioscoopzaal in het Ketelhuis. Aanstaande manlief ging niet akkoord, maar dat neemt niet weg dat het een fantastisch nummer is.

Etmaal

Steeds als ik een aankondiging zag van 24 uur met..., riep ik 'geniaal concept.' Toen mijn lief dat een poosje terug ook zei bij een aankondiging, ik daar serieus op reageerde met: 'dat vind ik nou ook' en zij vervolgens in de lach schoot, begreep ik dat het tijd werd om maar eens een aflevering te kijken.

In het programma brengt Wilfried de Jong 24 uur door met een gast, de kijker krijgt daarvan 50 minuten te zien. Ik zag de etmalen met Maarten van der Weijden en Wende Snijders. De eerste vond ik interessant, de tweede ook en bij vlagen zelfs hilarisch.



Die met Marijke Helwegen wil ik ook nog graag zien. Als De Jong haar daarin confronteert met de mededeling dat mensen het misschien niet zo mooi vinden wat zij met haar gezicht heeft gedaan, zegt zij dat dat alleen maar kan voortkomen uit jaloezie.

Held

Net zag ik Milk, een film van Gus van Sant over de eerste openlijk homoseksuele stadsbestuurder in de Verenigde Staten. Mede dankzij het werk van Harvey Milk werd proposition 6 verworpen: homoseksuele leraren mochten les blijven geven. Met meer mensen als Milk zou de wereld er een stuk beter uit zien.

Schama

Interessant weetje: toen de Amerikanen bekendmaakten Irak te gaan aanvallen deden ze dat in een ruimte waar een wandtapijt hing met daarop een afdruk van Guernica, een schilderij van Picasso over het bombardement op het Baskische plaatsje Guernica tijdens de Spaanse burgeroorlog. Het tapijt werd voor de persconferentie afgedekt.

Ik leerde dat van historicus Simon Schama die in de documentaireserie The Power of Art van de BBC een toelichting verzorgt bij een aantal kunstwerken. Ik heb Guernica gezien in Madrid, maar kon me helemaal niet herinneren dat het zo groot was.


(Jammer overigens dat Schama vooral in oneliners spreekt en zijn hoofd nogal veel beweegt. Zojuist lag ik drie minuten in een deuk bij onderstaande spoof.)

Wespen

Vrijwel alle liedjes van Spinvis zijn fantastisch. Wespen op de appeltaart herinnerde ik me weer omdat BNR gisteren in de auto zo vriendelijk was om 'm te draaien.

Controle

Het verhaal blijkt iets minder flinterdun dan in eerste instantie gedacht, maar Control (regisseur: Anton Corbijn) moet het vooral hebben van de fantastische beelden. En de Britse humor.