Muzak

Vorig weekeinde was ik in Middelburg, het Zeeuwse stadje dat na Amsterdam, Maastricht, Utrecht en Leiden de meeste monumenten van Nederland heeft. De twaalfhonderd stukjes historie maken van Middelburg een mooie stad. Al een week probeer ik te bedenken wat ik me sowieso wil herinneren van de stad, zodat ik dat kan terugvinden als ik hier over een paar jaar weer eens kijk.

1) De meneer achter de tafel in de Vleesmarkt - een mooie ruimte die om de zoveel weken door een andere kunstenaar ingericht wordt - sprak deze woorden: 'Soms weet een kunstenaar het van de ruimte te winnen, soms ook niet.'

2) In Middelburg moet je veel slenteren, zonder plattegrond en met je ogen open.



3) Het museum dat zichzelf profileert als het grootste museum van Zeeland, voldeed aan de verwachting. Binnen een uur waren we buiten, van het mooiste kunstwerk ben ik de titel en maker vergeten.

4) K. en ik borrelden op de Pottenmarkt. Dat vond ik grappig, K. iets minder. Dat ik er deze foto van maakte, vond ik ook grappig. K. iets minder.



5) In Middelburg is veel herrie op straat. Er was een muziekelektronicazaak waar voor de deur een kerel met een keybord cabaretiertje aan het spelen was en er was muzak. Uit de luidsprekers die door de hele stad hangen kwam de hele dag muziek.
Waarom?, vroeg ik me af, vroeg K. zich af. Ik wil niet dat een stadsbestuurder voor mij besluit dat ik geluid moet horen.

6) In Middelburg bedacht ik dat het leuk zou zijn om gedichten te schrijven met foto's waarop teksten van de straat te zien zijn. Voor de cover van de bundel die er waarschijnlijk nooit gaat komen, maakte ik alvast deze foto.

Wereld

Billy Jean is mijn lievelings, You Are Not Alone bood wat troost in mijn kasttijd, maar de meeste herinneringen heb ik aan Heal the World die ik bij gebrek aan cd-speler vaak stiekem op de kamer van mijn broer ging luisteren/meezingen of samen met hem playbackte. (Zoals we dat wel vaker deden).

Hoeveel blogposts zouden er vandaag aan Michael Jackson worden gewijd?

Turbo

Mij kun je zo wijsmaken dat dit een item uit Draadstaal is. Maar Maikel van Hoof bestaat echt. En Maikel van Hoof is echt dol op de Turbo Polyp. En Maikel van Hoof oefent echt achter de microfoon in zijn kamertje als kermisattractiebegeleider.



Uiteraard weer met dank aan Twitter.

Miles

Voor mijn fotocursus moest ik een presentatie houden over mijn favoriete fotograaf. Daar kwam het nooit van, omdat ik de laatste twee keer skipte vanwege drukte en geen zin. De keer daarvoor had ik me voorbereid, maar helaas geen stem om mijn verhaal mee te vertellen.
Ik zou iets zeggen over Anton Corbijn. Niet omdat hij mijn favoriete fotograaf is, maar omdat ik Control een mooie film vond en omdat ik onderstaande foto prachtig vind. Die is van Miles Davis. Volgens Wikipedia zouden weinig critici hem het predicaat genie onthouden. De eerste tonen op Youtube zijn veelbelovend.
Ik bereid vast een presentatie voor.

Shampoo

Ik even blij dat ik mijn haar gisteren nog gewassen heb. Het was namelijk vanavond drie volle seconden in beeld bij het NOS-journaal. Vanaf de vijftiende seconde, that is.

Toeval

Moment 1:
Met uitzicht op de Westerschelde kraak ik mijn hersenen over de Vrij Nederland-puzzel. Aan K. vraag ik of zij toevallig 72 verticaal weet: Peter ___, droeg in 1964 Beeldreligie voor.
Ik denk aan iets VPRO of VARA-achtigs. We weten het allebei niet.

Moment 2:
Een paar uur later. Ik lees in het kunstkatern van de Volkskrant een reconstructie van het professioneel theaterdebuut van Freek de Jonge en Bram Vermeulen als Neerlands Hoop in Bange Dagen in de stadsschouwburg van Haarlem.
De directeur, Peter Lohr, heeft er flink werk van gemaakt. (...).

Lohr was begin april naar ze toe gestapt, na een voorstelling in het kleine Haarloheim theater. Of ze er iets voor voelden bij hem te komen spelen, aan het eind van het seizoen? Ze voelen verwantschap: heilige huisjes afbreken. In 1964 ontkende het VARA-televisieprogramma Zo is 't toevallig ook 'ns een keer een nationale rel met de sketch Beeldreligie waarin Lohr in bijbels jargon de aanbidding van de tv hekelde. 'Geef ons heden ons dagelijks programma. Wees met ons, o beeld, want we weten niet wat ze zonder u zouden moeten doen.'

Parijs

Naar Parijs, of toch maar niet? Hetzelfde zijn als iedereen, of toch maar niet? Na tips van velen keken we zondag eindelijk naar Revolutionary Road. Dat zouden meer mensen moeten doen.

Vet

Hij blijft vet.

Slop

Moet ik mijn spiegelreflexcamera nu wel of niet mee nemen naar Rio? Het advies dat ik gisteren van kennissen kreeg die er vorig jaar waren: niet. Zorg dat je een klein beetje geld op zak hebt, maar neem verder zo min mogelijk mee als je op straat loopt. Zelfs in drukke toeristische gebieden word je zo tegen de muur gezet en mag je je spullen inleveren. 'Die mensen hebben toch niets meer te verliezen', zei de kennis.

Nu wordt er een muur om 'die mensen' uit de favela heen gebouwd. Zogenaamd ter bescherming van het bos en om te voorkomen dat de sloppenwijken verder groeien, maar eigenlijk om twee werelden te scheiden: die van arm en die van rijk. Dat is natuurlijk hartstikke verwerpelijk, maar ergens zegt een stemmetje: misschien kun je dan wel die camera meenemen.

Wijsje

Vanmorgen werd ik wakker met dit liedje in mijn hoofd. Het waarom is een raadsel, maar het was wel altijd een van favorieten op de EO Jongerendag.

Hype

Voor mijn verjaardag kreeg ik twee boeken die ik ook had gevraagd: Het diner van Herman Koch en J. Kessels The Novel van P.F. Thomése. Over beide boeken had ik niets dan enthousiaste, bijna lyrische verhalen gehoord. Ik begon in de tweede en kwam tot halverwege. Zo hilarisch als mij beloofd was, vond ik het allemaal niet.
Zondag las ik in de trein een paar pagina's in Het diner. Gisteren en vandaag las ik de rest en nu heb ik een enorme knoop in mijn maag van de uitzichtloosheid van de situatie van de hoofdpersonen. Dit boek was duidelijk niet ten onrechte gehyped. Eens kijken of ik me binnenkort kan zetten tot de tweede helft van J. Kessels.

Smit

Blijf je vanavond bij mij was het liedje van Dames 1 van afgelopen seizoen. Maar deze versie is toch leuker.

Chuck en Sjuul

Dankzij de Casecommissie (en in het bijzonder Bart) maakte ik kennis met Chuck Norris. Of tenminste: ik kende Chuck Norris al wel, maar nog niet de cultus die rond zijn persoon bestaat, zoals Vrij Nederland vorige week ook schreef in de rubriek Allereerst.

www.chucknorrisfacts.com is hilarisch, onder meer hierom:
Chuck Norris is currently suing NBC, claiming Law and Order are trademarked names for his left and right legs.

hierom:

When Chuck Norris does a pushup, he isn’t lifting himself up, he’s pushing the Earth down.

en hierom:

Chuck Norris doesn't read books. He stares them down until he gets the information he wants.

VN attendeerde mij (en de andere lezers) op de Sjuul Paradijs-cultus die GeenStijl nu heeft geëntameerd (dit is inderdaad de eerste keer dat ik dit woord typ).

'Sjuul Paradijs maakt geen taalfouten, hij verandert gewoon de grammatica' is inderdaad grappig, maar nog niet zo grappig als: 'There is no theory of evolution. Just a list of creatures Chuck Norris has allowed to live.'

Tegennatuurlijk

Boris Dittrich heeft een baan die ik ook wel zou willen hebben. Sinds 2007 is hij advocacy director van de afdeling seksuele minderheden van Human Rights Watch en hij schreef daarover een indrukwekkend boek. In Elke liefde telt schrijft hij over de vele reizen die hij maakt om de rechten van homo's en transseksuelen te verdedigen. Soms is het al heel wat als hij het thema überhaupt ergens op de agenda krijgt, ergens anders wordt er al gesproken over het homohuwelijk.

Ik las met verbazing, soms met wat woede en aan het eind van een hoofdstuk vaak met opluchting, omdat het werk van Human Rights Watch kennelijk op veel plaatsen effect heeft. Soms voor maar een iemand, maar soms ook wordt er een wet aangepast. En heel soms, gebeurt er helemaal niets. Zoals in het hoofdstuk waarin Dittrich op bezoek gaat bij een Tanzaniaanse diplomate voor de Verenigde Naties. In haar land is homoseksualiteit strafbaar en Dittrich vraagt de diplomate waarom.

'Het is tegennatuurlijk gedag. We kennen dat niet in onze cultuur, geen Tanziaan is homo', is haar antwoord. En als Dittrich daar iets tegen inbrengt: 'Een ding kan ik u verzekeren: zwarte Afrikaanse mannen zijn geen homo. Dat is tegen onze traditie. (...) Ik zeg het u nog een keer: echte zwarte Afrikanen zijn geen homo, dat kan gewoon niet. Ik ga vaak naar mijn dorp terug en ik heb er nog nooit een homo of een lesbienne gezien. Dat zegt toch genoeg.'

Punt.

Horden

Check die spieren.