Een uur in de AH XL als metafoor voor de gezelligheid van kerst. Pad 1, scene 1.
Het drukste kruispunt in Peking valt in het niet bij de wirwar van grote blauwe winkelwagens in de enorme Albert Heijn in Overvecht. Mensen lopen gejaagd heen en weer, botsen tegen elkaar op, zeggen sorry - of niet, en rennen verder. Boodschappen op de lijstjes worden vakkundig weggestreept. Vakkenvullers vullen vakken.
VROUW (jakkert van vlees naar groente en terug): Maar het zijn jóúw ouders. Vergeet dat niet.
MAN (handen in zijn zakken, sloft erachteraan): (...)
VROUW (doorjakkerend, demarreert, maar houdt weer in): Ik zit me uit te sloven....
MAN (sloft door, vindt weer aansluiting, handen blijven in zakken): Ja maar...
VROUW (pakt zak aardappelen, gooit deze in het karretje) : En je staat daar maar. En je doet niets. Maar het zijn jouw ouders. Ik doe dit voor jóúw ouders.
MAN (wandelt richting kassa's, weg van vrouw, kijkt niet meer om): (...)
VROUW (duwt karretje nijdig de andere kant op): Zucht.
EINDE
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten