Treurig

Ik las Dorsvloer vol confetti van Franca Treur en zat weer op de fiets van de middelbare school terug naar huis. Daar dacht ik aan het eeuwige leven en vervolgens werd ik doodsbang. Altijd de hel leek me niets, maar aan altijd de hemel had ik evenmin behoefte.
De snoepjes in de kerk, het wedstrijdje wie-het-eerst-staat-na-het-amen-van-de-dominee en de dorpscultuur (wie boven het maaiveld uitsteekt wordt besproken): ik herkende veel uit het sec beschreven leven van hoofdpersoon Kathelijne, hoewel mijn opvoeding lang niet zo streng en zo Zeeuws was als die van haar.