Bril

Martin Bril is dood. Slechts negen keer stond hij op de voorpagina van de Volkskrant. De laatste dagen stond er steeds 'vandaag geen Martin Bril', dus eigenlijk wachtte ik al op dit bericht.

Martin Bril. Toen hij nog gewoon in het tweede katern van de Volkskrant stond, las ik hem soms. Dagelijks vond ik wat te veel van het goede, gewoon omdat je het op een gegeven moment wel een beetje wist. Desondanks was en is zijn observatietalent jaloersmakend. Hij was koning van show, don't tell, een van de belangrijkste journalistieke lessen die ik leerde.

Het begin van de column die hij eind september schreef na lange afwezigheid is me het meest bijgebleven.

'Wekenlang heb ik na kunnen denken over de eerste zin van dit stukje. Goedemorgen, ik ben terug. Dat leek me wel wat. Gevolgd door: en mijn oude vijand ook. Ik dacht dat ik hem zes jaar geleden had verslagen, maar niet dus. Hij heeft me weer te grazen genomen.

Kanker.

In juni werd het ontdekt en de hele zomer ben ik onder de pannen geweest met een chemokuur die me behoorlijk van de kaart heeft geveegd. Ik heb nog net wat haar, maar dat is het dan ook wel."

Zo wilde ik beginnen.'