Hg.

In de jaren dat ik samenwoonde met mijn Huisgenoot was er een mooi evenwicht. Ik regelde de happy hardcoresessies, zij liet mij kennismaken met muziek die wat meer high culture was. Daarvan vond ik niet alles even mooi, maar bijvoorbeeld wel: Antony. En deze.

Dilemma

Ik weet niet zeker of ik nagelnieuw of fonkelnieuw de beste omschrijving voor mijn spiksplinternieuwe gadget vind.

Wat ik wel zeker weet is dat ik binnen nu en een uur mijn eerste officiële ritje erop ga maken. Wat ik ook zeker weet is dat hij, leunend tegen Marsman, Bloem en Van Ostaijen, niet misstaat.

Astronaut

Gordon is dol op vliegen, zegt hij in het Volkskrant Magazine. Als de journalist hem vraagt waarom, antwoordt hij; 'Het moment dat je op zes-, zevenduizend kilometer hoogte door de wolken schiet. Báf, de vrijheid in.'

Ik vind het een beetje flauw om dit zo op te schrijven. Dat zou de journalist bij een gesprek met Balkenende ook niet hebben gedaan. Hoe dan ook, de uitspraak deed me aan een liedje van Spinvis denken.

Bril

Martin Bril is dood. Slechts negen keer stond hij op de voorpagina van de Volkskrant. De laatste dagen stond er steeds 'vandaag geen Martin Bril', dus eigenlijk wachtte ik al op dit bericht.

Martin Bril. Toen hij nog gewoon in het tweede katern van de Volkskrant stond, las ik hem soms. Dagelijks vond ik wat te veel van het goede, gewoon omdat je het op een gegeven moment wel een beetje wist. Desondanks was en is zijn observatietalent jaloersmakend. Hij was koning van show, don't tell, een van de belangrijkste journalistieke lessen die ik leerde.

Het begin van de column die hij eind september schreef na lange afwezigheid is me het meest bijgebleven.

'Wekenlang heb ik na kunnen denken over de eerste zin van dit stukje. Goedemorgen, ik ben terug. Dat leek me wel wat. Gevolgd door: en mijn oude vijand ook. Ik dacht dat ik hem zes jaar geleden had verslagen, maar niet dus. Hij heeft me weer te grazen genomen.

Kanker.

In juni werd het ontdekt en de hele zomer ben ik onder de pannen geweest met een chemokuur die me behoorlijk van de kaart heeft geveegd. Ik heb nog net wat haar, maar dat is het dan ook wel."

Zo wilde ik beginnen.'

Stop

Geduld is wat je moet hebben voor het maken van een stop-motion animatie. Geduld, een camera die frame voor frame kan opnemen en een idee.

Deze zag ik op het weblog van Mijn naam is Ramon (die negen (!) jaar geleden mijn mentor was tijdens de UIT-dagen).

Molen

De eerste keer dat ik Moulin Rouge half zag, vond ik 'm stom. Onder invloed (letterlijk) van K. zag ik de film helemaal en vond ik 'm leuk. Vooral dit liedje, dat ik na het zien van de film ook graag zelf zong. Dat was niet voor iedereen even prettig.

Extreem

Toen ik de laatste paar pagina's van Extreem luid en ongelooflijk dichtbij las, zat ik tegen het wiel van een oude Volkswagencamper op een verlaten camping in Frankrijk. Het was koud en grijzig, af en toe vielen er druppels. Naast mij stond een lege fles wijn.
Daarna bladerde ik nog eens en nog eens door de laatste pagina's van het boek van Jonathan Safran Foer over een jongetje dat zijn vader verliest tijdens 9/11. Ik keek wat voor me uit en constateerde dat er een nieuw boek mijn top tien was binnengeslopen.

(Eigenlijk wilde ik hier een pagina uit het boek laten zien, omdat Foer net als Danielewski de typografie inzet als verhalenverteller. Zo'n pagina bleek onvindbaar.)

Update: maar toen mailde Bas. En zie hier:

Gomorra

Ik houd niet van films waarin er geschoten wordt om het schieten, waarin er in elke scene iemand een kogel door zijn hoofd krijgt. Daarom vond ik - in tegenstelling tot de rest van de wereld - The Departed zo'n vervelende film. Gisteren zag ik Gomorra. In vrijwel elke scene wordt er een (dikke) Italiaan doodgeschoten door een andere (dikke) Italiaan.

Maar hier is het getoonde geweld functioneel (al zullen de tegenstanders van de term zinloos geweld hier ook wel over vallen: alle geweld is zinloos en dus al helemaal niet functioneel): de film toont de levens van mensen in een Italiaanse regio die op geen enkele manier aan de maffia kunnen ontkomen, simpelweg omdat de maffia overal is. Ze halen zelfs je vuilnis op.

Lezen

De laatste tijd lukt het me niet meer zo goed: een boek lezen. Internet, de krant, tijdschriften, werk en andere activiteiten maken dat ik vooral fragmentarisch bezig ben in mijn vrije tijd. Artikeltje hier, documentaire daar of gewoon lusteloos hangen.

Ik denk dat het tijd wordt voor een nieuw meesterwerk van Harry Mulisch. De ontdekking van de hemel was geweldig, Siegfried geniaal.

(en iemand die zulke boeken schrijft, mag best arrogant zijn, is mijn bescheiden mening)

Haven

Vorig jaar was ik bij vriendinnetje G. in Düsseldorf. Op de brakke zondagochtend (want de avond ervoor slenterden we van bierhalle naar museum naar bierhalle en maakten we politiek incorrecte grapjes over duitsers en de oorlog) togen we naar de Mediahaven. Het zou volgens G. een stukje Düsseldorf zijn dat wel mooi was. Ze kreeg gelijk. Mooie gebouwen rondom het water en mooi weer. Jammer dat we maar een uur hadden.


(dankzij dit gebouw was ik nog weken trots op mijzelf: ik herkende namelijk dat het van Frank Gehry is)

Eend

Gisteren bladerde ik in de videotheek even door de Zij aan Zij. Ik vond dat een nogal slechte lesboglossy, maar het blad is nu gerestyled dus ik was benieuwd.

De nieuwe hoofdredacteur van dit vrouwenblad is een man. Daarover had ik me al verbaasd en kennelijk meer mensen. In zijn hoofdredactioneel schrijft hij dat dat helemaal niet zo raar is. 'Want, de hoofdredacteur van Donald Duck hoeft toch ook geen eend te zijn?'

Ik ben gestopt met lezen en zette de Zij aan Zij terug in de schappen.



(Vroeger had ik een abonnement op de Donald Duck. Mijn broers schreven toen altijd een G voor de volgende zin die op de cover stond: een vrolijk weekblad. Ik vond dat niet leuk.)

Einde

Ik verheugde me erg op het laatste seizoen van The L Word, maar het bleek een deceptie. De grapjes waren niet zo grappig en de verhaallijnen waren onaf. Pas bij het zien van de laatste scene had ik door dat ik naar de allerlaatste aflevering aan het kijken was.

The L Word had een voorbeeld kunnen nemen aan Six Feet Under. Net keek ik nog eens naar de slotscène. Niet doen als je de serie nog niet gezien hebt. Wel doen als je opnieuw kippenvel wilt krijgen en een traantje wilt wegpinken.

Damian

Dit liedje hoor ik gisteren bij een promo van RTL. Het is een mooi liedje. Ik luisterde het ook heel vaak tijdens de eerste geslaagde wintersport van K. en mij, omdat mijn lief het op haar telefoon had. Net als toen, ben ik nu grieperig. Soms zijn verbanden vrij eenvoudig.

Pingpongblokje

Wilt u alstublieft de cartoons van Gummbah voortaan voorzien van een onderschrift met uitleg over wat er nu zo grappig is aan de tekening? Ik begrijp er namelijk helemaal niets van. Ben ik de enige?
Dirk van 't Hul, Zwolle
uit: de Volkskrant, 4 april

Ik vind absurdisme een van de leukste vormen van humor. Meneer Van 't Hul kennelijk niet.

Boos

Ik weet niet of woede de juiste emotie is net voordat je van plan bent je bed met een bezoek te gaan verblijden, maar ik kon het toch niet laten. Ik kreeg een mailtje van de Courage Campaign (waar ik hier al eerder over schreef) dat mij vertelde dat de National Organization for Marriage een nieuwe campagne heeft gelanceerd in de strijd tegen het homohuwelijk. Deze campagne kost anderhalf miljoen dollar en toont mensen die bang zijn voor hun vrijheid en het maar niets vinden dat kinderen op school horen dat het homohuwelijk goed is. Ik word daar dus boos van, een klein beetje misselijk en vraag me af: waarom? Waarom?

Handgranaat

Toch grappig dat ik voorafgaand aan elke letter die ik lees wil weten wie die letter heeft getikt, dat ik bij elk blad dat ik in handen krijg eerst het colofon check en dat ik bij het zien van een mooie foto me tot nu toe nooit afvroeg wie die heeft geschoten.

Gisteren werd bij de fotocursus het werk van Diane Arbus besproken. Omdat ze een zogenaamde twee-oogs camera had en het toestel op buikhoogte hield, wordt wel van haar gezegd dat ze foto's met haar buik nam. In 1971 pleegde ze zelfmoord op 58-jarige leeftijd.



Update: Ik hoor net van zuslief dat de mooie poster die zij aan de muur heeft hangen ook een Arbus is. Dat bevestigt maar weer eens dat ik toch ook eens op de maker van iets dat ik mooi vind moet gaan letten.

Uitleg

Niet iedereen beschikt over de vaardigheid of het geduld om iets op een heldere, aantrekkelijke manier uit te leggen. Mike Wesch wel. Onderstaand filmpje, van zijn hand, werd tijdens mijn masteropleiding journalistiek getoond. Daarna begreep ik wat web 2.0 is.

Louis

Documentairemaker Louis Theroux is fantastisch. Hij weet het vertrouwen te winnen van de meest bizarre mensen door zich van de domme te houden. 'Some people might say', is zijn manier om te zeggen wat hij van iets vindt. En het werkt. De uitzending waarbij hij bij 'the most hated family of America' was, vind ik vooralsnog het meest indrukwekkend.

Supermarkt

Vandaag hoorde ik dit van achter de kassa: 'Hé Alex, ken je effe kijken hoe duur deze witte aspergies kostuh?'

Vogels

Q maakte deze mooie foto:


En die foto doet me denken aan de korte film For the birds.

Vrolijk

Van dit liedje krijg ik energie. En dat is broodnodig na een nacht niet slapen, met een deadline in het vooruitzicht en een cursus die over een half uur begint.