De wandeling tussen het restaurant en de afdeling Neurologie loopt over een gang. Een vrouw in een rolstoel rijdt mij tegemoet. Haar blote benen zitten scheef tegen elkaar aangedrukt. ‘M’n poes zal wel heet worden’, zegt de vrouw.
‘Pardon?’, denk ik. We naderen elkaar nog steeds.
‘Ik heb hete koffie tussen m’n benen’, vervolgt ze terwijl ze de wielen van haar stoel blijft ronddraaien. Als we elkaar kruisen zie ik in twee kopjes omgeven door wit vel de koffie gevaarlijk tegen de randen klotsen.
‘Oh’, zeg ik en loop door. Achter mij hoor ik de vrouw lachen.
1 opmerking:
dit is al best lang geleden.
Een reactie posten