Een journalistiek verhaal dat je op het puntje van je stoel laat zitten, deze week in the New Yorker: Getting Bin Laden: What Happened That Night in Abbottabad. Nicholas Schmidle beschrijft in 8422 woorden hoe Bin Laden gepakt werd, wat eraan vooraf ging en wat er daarna gebeurde. Tot in detail. En juist die details - de sandwiches van Costo die ze in het Witte Huis aten, de nine holes of golf die Obama nog speelde voor de inval, de rondrennende kippen en koeien bij de compound - maken dat het verhaal een spannende speelfilm lijkt.
Die details, én de moed van die mannen.
Fearing that one or both women were wearing suicide jackets, he stepped forward, wrapped them in a bear hug, and drove them aside. He would almost certainly have been killed had they blown themselves up, but by blanketing them he would have absorbed some of the blast and potentially saved the two SEALs behind him.
Een speelfilm met een mooi einde.
Before the President returned to Washington, he posed for photographs with each team member and spoke with many of them, but he left one thing unsaid. He never asked who fired the kill shot, and the SEALs never volunteered to tell him
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten