Tunneltje

Ik liep naar de supermarkt langs een schoolklas. Kindjes van een jaar of zeven die met een mooie rugzak op de rug en een fiets in de hand richting de gymzaal liepen - of er vandaan kwamen. Ze kletsten over het Junior Songfestival en het nieuwe album van Kinderen voor Kinderen (schijnt vet cool te zijn, kopen dus). Een jongetje stond te dromen en vergat over te steken. Het was een mooi afspiegeling van de samenleving.

Toen ik nog op de basisschool zat moesten wij ook altijd een stukje lopen naar de gymzaal. Ik zat in groep 4 en mocht die dag samen met Marcel, die gezien de dikte van zijn brillenglazen in Lexmond beter bekend is onder de naam Lens, hand in hand voorop lopen. Toen we het tunneltje bijna onderdoor waren, hielden we even stil. Gezien mijn destijds nog volop aanwezige autoriteitgehoorzaamheid, zal ik wel gedacht hebben dat dat de bedoeling was.

Niet dus.

Levensgevaarlijk, vond juffrouw Krielaart.
Een draai om de oren bleef ons bespaard, maar Marcel en ik moesten wel onze koppositie inleveren.
Want ja. Het tunneltje had immers wel kunnen instorten. Met die hele klas eronder. En dat was best erg geweest, voor die ouders.