Soms zijn dutjes uiterst welkom, maar onder werktijd: dat doe je niet. En helemaal niet als je een functie hebt waarin je zeker bent dat camera's en fotografen je volgen.
Ik heb ze niet gezien toen ik er een paar maanden geleden was: de foto's van de Franse fotografe JR die onder meer op de gebouwen in de sloppenwijken van Rio de Janeiro worden geƫxposeerd.
Ooit zag ik een kerstkaart met daarop een foto van iemand die door zijn autoruit de lens in keek en de tekst: de beste voorruitzichten. Met dubbel R dus. Vooruitkijken doen we pas op 31 december, zo tegen vijf voor twaalf. Voorlopig worden we nog doodgegooid met terugblikken op 2009, zoals hier, op de website van de Boston Globe.
Pakistani men pray next to a bullet-ridden vehicle parked in the compound of radical Lal Masjid or Red mosque as the chief cleric Maulana Abdul Aziz, not seen, talks to his supporters during Friday prayers, in Islamabad, Pakistan, on April 17, 2009.
Voor mijn fotocursus moest ik een presentatie houden over mijn favoriete fotograaf. Daar kwam het nooit van, omdat ik de laatste twee keer skipte vanwege drukte en geen zin. De keer daarvoor had ik me voorbereid, maar helaas geen stem om mijn verhaal mee te vertellen. Ik zou iets zeggen over Anton Corbijn. Niet omdat hij mijn favoriete fotograaf is, maar omdat ik Control een mooie film vond en omdat ik onderstaande foto prachtig vind. Die is van Miles Davis. Volgens Wikipedia zouden weinig critici hem het predicaat genie onthouden. De eerste tonen op Youtube zijn veelbelovend. Ik bereid vast een presentatie voor.
Moet ik mijn spiegelreflexcamera nu wel of niet mee nemen naar Rio? Het advies dat ik gisteren van kennissen kreeg die er vorig jaar waren: niet. Zorg dat je een klein beetje geld op zak hebt, maar neem verder zo min mogelijk mee als je op straat loopt. Zelfs in drukke toeristische gebieden word je zo tegen de muur gezet en mag je je spullen inleveren. 'Die mensen hebben toch niets meer te verliezen', zei de kennis.
Nu wordt er een muur om 'die mensen' uit de favela heen gebouwd. Zogenaamd ter bescherming van het bos en om te voorkomen dat de sloppenwijken verder groeien, maar eigenlijk om twee werelden te scheiden: die van arm en die van rijk. Dat is natuurlijk hartstikke verwerpelijk, maar ergens zegt een stemmetje: misschien kun je dan wel die camera meenemen.
Toch grappig dat ik voorafgaand aan elke letter die ik lees wil weten wie die letter heeft getikt, dat ik bij elk blad dat ik in handen krijg eerst het colofon check en dat ik bij het zien van een mooie foto me tot nu toe nooit afvroeg wie die heeft geschoten.
Gisteren werd bij de fotocursus het werk van Diane Arbus besproken. Omdat ze een zogenaamde twee-oogs camera had en het toestel op buikhoogte hield, wordt wel van haar gezegd dat ze foto's met haar buik nam. In 1971 pleegde ze zelfmoord op 58-jarige leeftijd.
Update: Ik hoor net van zuslief dat de mooie poster die zij aan de muur heeft hangen ook een Arbus is. Dat bevestigt maar weer eens dat ik toch ook eens op de maker van iets dat ik mooi vind moet gaan letten.
Volgende week moet ik bij de fotocursus een presentatie geven over een fotograaf die ik bewonder. Daarover later meer. Nu eerst degene die vandaag werd besproken door een van mijn medecursisten: Anne Leibovitz.
Zij was de laatste professionele fotografe die een foto van John Lennon maakte. Vijf uur nadat de Beatle zich naakt had opgekruld langs Yoko Ono werd hij doodgeschoten. Leibovitz had beloofd dat de foto op de cover van Rolling Stone zou komen. En zo geschiedde.
Dit was het lekkerste biertje dat ik ooit gedronken heb. In augustus 2005, ergens halverwege de Eiffeltoren. Het andere biertje (links) is van W. Ik heb vernomen dat dat ook erg goed smaakte.