Tunneltje

Ik liep naar de supermarkt langs een schoolklas. Kindjes van een jaar of zeven die met een mooie rugzak op de rug en een fiets in de hand richting de gymzaal liepen - of er vandaan kwamen. Ze kletsten over het Junior Songfestival en het nieuwe album van Kinderen voor Kinderen (schijnt vet cool te zijn, kopen dus). Een jongetje stond te dromen en vergat over te steken. Het was een mooi afspiegeling van de samenleving.

Toen ik nog op de basisschool zat moesten wij ook altijd een stukje lopen naar de gymzaal. Ik zat in groep 4 en mocht die dag samen met Marcel, die gezien de dikte van zijn brillenglazen in Lexmond beter bekend is onder de naam Lens, hand in hand voorop lopen. Toen we het tunneltje bijna onderdoor waren, hielden we even stil. Gezien mijn destijds nog volop aanwezige autoriteitgehoorzaamheid, zal ik wel gedacht hebben dat dat de bedoeling was.

Niet dus.

Levensgevaarlijk, vond juffrouw Krielaart.
Een draai om de oren bleef ons bespaard, maar Marcel en ik moesten wel onze koppositie inleveren.
Want ja. Het tunneltje had immers wel kunnen instorten. Met die hele klas eronder. En dat was best erg geweest, voor die ouders.

Blauwe envelop

Op vakantie waren we. In het Friese Earnewâld. Oudste broer B. ging evenals de al alleenwonende zus M. niet meer mee kamperen. Zo nu en dan werd broer B. gebeld. Om te controleren of hij en de planten nog leefden, maar ook om de volgende vraag te stellen: "zijn er nog blauwe enveloppen binnengekomen?". De snijdende stilte die dan volgde deed mij beseffen dat het antwoord op die vraag behoorlijk belangrijk was. "Drie?", herhaalde mijn moeder met een betrokken gezicht.

Vandaag hoorde ik mijn brievenbus klepperen en keek ik om het hoekje. Schijnbaar nonchalant lagen daar twee blauwe enveloppen. Ik schrok. Met dank aan de vroegmobiele vaardigheden van mijn ouders.

Ringvinger

Ik stond in de erker toen ik het nieuws hoorde. Aan de lengte van iemands ringvinger zou je kunnen zien of diegene homoseksueel is of niet. Zo onopvallend mogelijk draaide ik me om richting raam en keek ik naar mijn linkerhand.
Ik was vijftien, kneiterverliefd op een meisje en schrok me dood. Als ik mijn hand op een bepaalde manier hield, was mijn ringvinger langer dan mijn wijsvinger. Morgen in de pauze zou - tussen het herhalen van hilarische citaten uit Friends door - vast iedereen zijn handen moeten laten zien.
Die avond moest ik dus nog flink oefenen om mijn hand schijnbaar zonder enige moeite in de juiste positie aan mijn schoolvrienden te kunnen laten zien.

De theorie gaat over mannen, dat zag ik dertien jaar geleden voor het gemak over het hoofd. Maar ik werd aan die avond herinnerd door de BBC-documentaire The making of me. Het homogen is nog niet gevonden - of bestaat misschien zelfs helemaal niet, maar van nurture lijkt weinig sprake bij het ontwikkelen van homoseksualiteit. Je geaardheid is al hardwired (mooi woord) in de baarmoeder.

Hull

Zes jaar geleden was ik samen met E. en L. in het Britse Hull om vriendinnetje A. op te zoeken. Op de dag voor ons vertrek werd de havenstad uitgeroepen tot lelijkste stad van Engeland. Niet onterecht, zo bleek na onze aankomst.
Gisteren bladerden we door het dagboek dat we bijhielden tijdens onze driedaagse trip. De stad had onze jonge geesten onder meer geïnspireerd tot de grap dat een verkouden Harry Potter Harry Snotter heet en tot het volgende gedicht.

Hull

Hull werd gesticht.
(En het leefde nog lang en langzaam lelijk)

Bier

Dit was het lekkerste biertje dat ik ooit gedronken heb. In augustus 2005, ergens halverwege de Eiffeltoren. Het andere biertje (links) is van W. Ik heb vernomen dat dat ook erg goed smaakte.