In Frankrijk las ik een klassieker. Gewoon, omdat ik vond dat het moest. Mijn wellicht wat banale conclusie na vierhonderd tergend langzame pagina's is dat Madame Bovary een dramaqueen avant-la-lettre is. Liefdesverdriet is geen liefdesverdriet maar tientallen pagina's zelfmedelijden. Ik denk dat haar minnaars het met haar uithielden om dezelfde reden als waarom ik het vierhonderd pagina's met haar uithield: ze is en blijft een klassieker.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten